Ik verblijf in een cultuur van hugs. Daar ben ik niet in geboren. Ik ben in een cultuur van handen geven en drie zoenen op de wang geboren. Ik weet eigenlijk niet precies wanneer die overstap kwam naar de hugs, maar het heeft er ongetwijfeld mee te maken dat ik in meer charismatische kerken en gemeenschappen ben terecht gekomen en daar was dat een heel normale manier van met elkaar omgaan.
Het grappige is wel dat qua geraaktheid niet echt uitmaakt. In zowel een hug als een hand is heel wat te ervaren. En waar zit hem dat nou in? Philip Troost zegt in zijn boek ‘Raak me aan”, dat het hem in de geraaktheid zit. Dus ben jij bereid te raken en je te laten raken?
Geef je een hand met een stijve elleboog waardoor de ander meteen een afstand voelt? Is de hand warm? En dat bedoel ik niet eens zozeer qua temperatuur, maar meer hoe die gegeven wordt. Is het een slappe hand, een stevige hand, een te stevige hand, een hartelijke hand, een uitnodigende hand? Zeg nou zelf; dat verschil is toch te merken? Neem nou je huisarts. Je kan toch al in de hand bij binnenkomst voelen of je welkom bent en of je er mag zijn met jouw verhaal?
En met een hug is het niet anders. Soms geef ik iemand een hug en dan voelt het alsof ik een blok beton hug. Ik voel een gereserveerdheid of een blokkade. Overigens is daar geen goed of fout in. Soms ben je zelf of de ander niet in staat om te raken of geraakt te worden. En dat is ok. Voor mij is het wel een uitnodiging om nieuwsgierig te zijn. Wat maakt dat ik dit voel? Is het van mij of is het van de ander?
Een hug vind ik persoonlijk soms ook ingewikkeld. Bij een hand weet ik namelijk hoe lang ik die ongeveer moet vasthouden, maar bij een hug ligt dat wat anders. Herkenbaar? Bij een hug laat je iemand heel dichtbij komen en zelf kom je ook heel dicht bij de ander. Een hug vraagt dus wat meer afstemming van jezelf en de ander, want wanneer stop je daar nou mee? Soms kan een hug voor mij niet lang genoeg duren en soms wil ik juist dat het stopt. Dan komt iemand te dichtbij. Dan kan het zo voelen dat ik word leeggezogen. Dan voel ik geen wederkerigheid. Dan voelt het bijna als een vastklampen. Heel benauwend.
En hoe doe je dat in gezelschappen waarbij je de één wel graag zou willen huggen terwijl je de ander, bij wijze van spreken, liever een hand zou willen geven waarbij jij de ander op afstand zou willen houden? Ik vind dat lastig. Overigens; iemand die je een hand geeft én 3 zoenen, komt ook wel heel erg dichtbij. Misschien heeft het dus niet zoveel te maken met wat je doet, maar hoe je het doet. En dan ben ik weer terug bij; wil je raken en geraakt worden?
